Tim bevindt zich op dit moment in een ontwikkelingsfase, die ik mij later zeker het liefste voor de geest zal halen - omdat ze voorbij is. Laten we ze de "billenfase" noemen, een fase die blijkbaar bij het taalontwikkelingsproces van elk kind hoort. Om het even welke Berlijnse rapper hanteert een heel proper taalgebruik in vergelijking met mijn zoon.

's Ochtends, als Tim over mijn benen bij mij in bed kruipt, roept hij vrolijk: "Hallooooo billenwang." Maar ik ben toch geen billenwang, ik ben een vader. En dat zeg ik hem ook. Het is niet nodig te vermelden dat hij ook voor zijn moeder een heel speciale woordschepping paraat heeft... De meeste van zijn woordscheppingen zijn geïnspireerd op lichaamsopeningen en uitscheidingsprocessen. Dat is niet leuk.

Waarom kan hij geen koosnaampje uitvinden dat je graag hoort ? Waarom ben ik niet gewoon "bloempjespapa" ? Dat is normaal, zei de verzorgster in de kribbe toen ik haar daarover aansprak. Kan mij niet schelen, en ik besloot dus om het gedrag van mijn zoon moedig tegen te gaan en desnoods straffen in te voeren voor scheldwoorden.

Jammer genoeg mis ik daarvoor het gezag. Ik ben niet echt goed in bestraffen. Los daarvan heeft een psychologe mij ooit uitgelegd, dat kleine kinderen helemaal niets kunnen beginnen met straffen. Het levert niets op, en het volhouden van sancties is voor ouders moeilijker dan voor kinderen, zeker als het over televisieverbod gaat. Moet je dat dan bijvoorbeeld zondagmorgen om acht uur instellen ? Nee ? Zie je wel. Ik nam me dus voor om met inzicht op te treden.

Tim bevindt zich op dit moment op een ontwikkelingsniveau, dat ik me later vast met een glimlach zal herinneren – als het allemaal achter de rug is. Laten we het de ‘puppyfase’ noemen, dit onderdeel van het lang durende proces van de taalverwerving dat schijnbaar bij ieder kind waar te nemen is. Iedere Berlijnse rapper is een estheet vergeleken met mijn zoon.

’s Ochtends, als Tim over mijn benen bij mij in bed kruipt, roept hij vrolijk: “Halloooo poepkont.” Maar ik ben geen poepkont, ik ben een vader. En dat vertel ik hem ook. Onnodig te zeggen, dat hij ook voor zijn moeder een bijzondere nieuw woord paraat heeft… De meeste van zijn nieuwe woorden hebben te maken met lichaamsopeningen en uitwerpselen. Dat is niet zo leuk.

Waarom kan hij niet koosnaampjes bedenken, die je graag hoort? Waarom ben ik niet gewoon een “bloemenpapa”? Dat is normaal, zegt de peuterspeelzaalleidster, toen ik haar er over aansprak. Dat is me om het even, en dus besloot ik de handelwijze van mijn zoon moedig tegen te werken en indien nodig straffen voor schuttingwoorden uit te delen.

Helaas ontbreekt het mij echter aan autoriteit. In straffen uitdelen ben ik niet bijzonder goed. Afgezien daarvan heeft een psychologe mij eens uitgelegd dat kleine kinderen überhaupt niets met straffen aan kunnen. Het levert niets op, en het naleven van de sancties is voor ouders moeilijker dan voor de kinderen, vooral als het om een verbod op televisiekijken gaat. Moet je dat bijvoorbeeld op zondagochtend om acht uur naleven? Nee? Voilá. Ik nam mij daarom voor, met inzicht te handelen.

Tim maakt momenteel een ontwikkelingsstadium door, waaraan ik mij later zeker dolgraag zal herinneren – omdat het dan voorbij is. Noemen wij het maar de "poeperd-fase“, dat deel blijkt uit te maken van het eindeloos lijkend proces, waarin ieder Kind een taal leert. Iedere Berlijnse rapper is in vergelijk met mijn zoon een “bel-esprit”.

s’Morgens, wanneer Tim over mijn benen heen bij mij het bed in duikelt, roept hij opgewekt: „Halloooo poepchinees.“ Ik ben echter geen poepchinees, maar een vader. En dat maak ik hem ook duidelijk. Overbodig te vertellen, dat hij ook voor zijn moeder een heel bijzondere woordcreatie paraat heeft... Het merendeel van zijn woordvindingen berust op natuurlijke lichaamsopeningen en op het daaromtrent uitscheiden van afzonderingen. Dat is uiteraard niet zo bijster.

Waarom kan hij geen troetelnaampjes verzinnen, die je graag hoort? Waarom ben ik niet gewoon „pappie“? „Dat ist toch heel normaal”, zei de kleuterleidster, als ik ze daar op aansprak. Is mij om het even, dus besloot ik het gedrag van mijn zoon moedig onder ogen te zien en hem desnoods een straf voor scheldwoorden op te leggen.

Daarvoor ontbreekt mij echter helaas de nodige autoriteit. In bestraffen ben ik niet bijzonder goed. Afgezien daarvan heeft een psychologe mij ooit verklaard, dat kleine kinderen met het bestraffen werkelijk niets weten aan te vangen. Het levert niets op, en je aan sancties te houden is voor ouders moeilijker als voor kinderen, vooral wanneer het om het televisieverbod gaat. Zou jij je er bij voorbeeld Zondag ’smorgens om acht uur zelf aan willen houden? Nee? Zie je wel! Dus had ik mij voorgenomen, met gevoel te werk te gaan.