Сонца было ў зеніце. Медны ад пылу дыск вісеў у цэнтры бялявага, бруднага неба, выродлівы цень курчыўся ды тапырыўся пад самымі падэшвамі, то шэры і размыты, то раптам быццам праз аднаўленне, набываючы рэзкасць абрысаў, ён наліваецца чарнатой і тады робіцца асабліва пачварным. Пра жадную дарогу тут і заваду няма - узгаркаватая шэра-жоўтая сухая гліна, якая патрэскалася і была ўтоўчаная, цвёрдая як камень, ды такая голая, што было зусім незразумела, адкуль тут з'яўляецца такая колькасць пылу.

Вецер, дзякуй Богу, дзьмухаў у спіну. Дзесьці далёка ззаду ён засмоктваў у сябе незлічоныя тоны гнюснай распаленай парошы ды з тупой упартасьцю цягнуў яе ўздоўж выпаленага сонцам выступу, заціснутага паміж безданню і Жоўтай сцяной, то выкідваючы яе пратуберанцам, які круціцца, да самага неба, то моцна скручваючы ў гнуткія, амаль какетлівыя, лебядзіныя шыі смерчаў, то папросту каціў валам, які клубіцца, а потым, раптам раз'юшваўся, шпурляў калючую муку ў спіны, у валасы, хвастаў, звярэючы, па мокрай ад поту патыліцы, сцябаў па руках, па вушах, набіваў кішэні, сыпаў за каўнер...

Нічога тут не было, даўно ўжо нічога не было. А можа быць, і ніколі. Сонца, гліна, вецер. Толькі іншы раз праімчыцца, круцячыся і падскокваючы як блазен, які крыўляецца, калючы шкілет хмызняка, недзе ззаду, Бог ведае дзе, павыдзіранага з карэннем. Ні кроплі вады, ніякіх адзнакаў жыцця. І толькі пыл, пыл, пыл, пыл...

Калі-нікалі гліна пад нагамі некуды знікала, і пачыналася суцэльная каменная крышанка. Тут усё было распаленае, як у пекле. То з правага, то з левага боку пачыналі выглядаць з клубоў пылу, які дзесьці імчаўся, гіганцкія аскепкі скал - сівыя, быццам мукой прыцярушаныя. Вецер ды спякота надавалі ім самыя дзівотныя і нечаканыя абрысы, і было вусцішна, што яны вось так - то з'яўляюцца, то зноў знікаюць, як прывіды, нібы гуляюць у свае каменныя хованкі. А друз пад нагамі рабіўся ўсё большы, і раптам россып сканчвалася, і зноў пад нагамі звінела гліна.

Сонца было ў зеніце. Медны ад пылу дыск вісеў у цэнтры белаватага, нячыстага неба, пачварны цень курчыўся і тапырыўся пад самымі падэшвамі, часам ён быў шэры і размыты, часам ён нібы ажываў, яго абрысы станавіліся рэзкімі, ён наліваўся чарнатой і тады станавіўся асабліва агідным. Ніякай дарогі тут і ў паміне не было – мелася грудкаватая, шэра-жоўтая сухая гліна, растрэсканая, убітая, цвердая, як камень, і да таго голая, што было зусім незразумела, адкуль тут бярэцца такое мноства пылу.

Дзякуй богу, вецер дзьмуў у спіну. Недзе далёка ззаду ён усмоктваў у сябе незлічоныя тоны паскуднай распаленай парошы і з тупой зацятасцю валачыў яе ўздоўж выпаленага сонцам выступу, зажатага паміж безданню і Жоўтай сцяной, то выкідваючы яе вярчальным пратуберанцам да самага неба, то скручваючы туга ў гнуткія, амаль какетлівыя, лебядзіныя шыі смерчаў, то проста каціў клубістым валам, а потым, раптам азвярэўшы, кідаў калючую муку ў спіну, у валасы, сцябаў штосілы па мокрай ад поту патыліцы, лупцаваў па руках, па вушах, набіваў кішэні, сыпаў за каўнер...

Нічога тут не было, ужо даўно нічога не было. А, магчыма, і ніколі. Сонца, гліна, вецер. Толькі калі-нікалі пранясецца калючы шкілет куста, які круціцца і падскоквае нібы блазан. Аднаму богу вядома, дзе гэты куст быў выдраны с коранем. Ні кроплі вады, ніякіх адзнак жыцця. І толькі пыл, пыл, пыл, пыл...

Час ад часу гліна пад нагамі кудысьці знікала, і пачыналася адна каменная крышанка. Тут усё было распалена, як у пекле. То злева, то справа з клубоў імклівага пылу пачыналі выглядваць гіганцкія абломкі скал – сівыя, нібы прыцярушаныя мукой. Вецер і спёка надавалі ім самыя дзіўныя і нечаканыя абрысы, і было страшна, што яны то з'яўляюца, то зноў знікаюць, як прывіды, нібы гуляюць у свае каменныя хованкі. А друз пад нагамі рабіўся ўсе буйнейшым, раптам россып скончыўся, і пад нагамі зноў звінела гліна.

Сонца было ў зеніце. Медны ад пылу дыск вісеў у цэнтры белаватага, нячыстага неба, вырадкавая цень курчылася і тапырылася пад самымі падэшвамі, то шэрая і размытая, то раптам нібы ажыўшая, атрымаўшая рэзкасць абрысаў, налітая чарнатой і тады асабліва брыдкая. Ніякай дарогі тут і заваду не было - была грудкаватая шэра-жоўтая сухая гліна, парэпаная, забітая, цвёрдая, як камень, і да таго голая, што зусім не зразумела было, адкуль тут бярэцца такая маса пылу.


Вецер, дзякуй богу, дзьмуў у спіну. Недзе далёка ззаду ён засмоктваў у сябе незлічоныя тоны гнюснай распаленай парошы і з тупой упартасцю валачыў яе ўздоўж выпаленага сонцам выступу, заціснутага паміж прорвай і Жоўтай сцяной, то выкідаючы яе і закручваючы пратуберанцам да самага неба, то скручваючы туга ў гнуткія, амаль какетлівыя, лебядзіныя шыі смерчаў, то проста каціў валам, нібыта клубамі, а потым, знянацку раз'юшаны, шпурляў калючую муку ў спіны, у валасы, хвастаў, звярэючы, па мокрай ад поту патыліцы, сцябаў па руках, па вушах, напіхваў у кішэні, сыпаў за каўнер...

Нічога тут не было, даўно ўжо нічога не было. А можа быць, і ніколі. Сонца, гліна, вецер. Толькі калі-нікалі пранясецца, хутаючыся і падскокваючы крыўлякай-скамарохам, калючы шкілет куста, выдранага з корнем бог ведае дзе ззаду. Ні кроплі вады, ніякіх прыкмет жыцця. І толькі пыл, пыл, пыл, пыл...

Час ад часу гліна пад нагамі кудысьці знікала, і пачыналася суцэльная камянёвая крышанка. Тут усё было напалена, як у пекле. То справа, то злева пачыналі выглядаць з клубаў пылі, якая разносілася навокал, гіганцкія абломкі скал - сівыя, нібыта мукой прыцярушаныя. Вецер и спякота надавалі ім самыя дзіўныя і нечаканыя абрысы, і было страшна, што яны вось так - то з'яўляюцца, то зноў знікаюць, як прывіды, быццам гуляюць у свае камееныя хованкі. А друз пад нагамі рабіўся ўсё буйней, і раптам россып скончылася, і зноў пад нагамі звінела гліна.