De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de ceremonie huilde de bruid zachtjes, alsof ze al wel wist wat haar te wachten stond, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, vol zelfvertrouwen en met een smalend lachje om zijn mond om zich heen keek. Er was namelijk geen enkel aards wezen waarboven hij zich niet verheven voelde.

Toen het bruidsmaal ten einde was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Achter het huis lag een heerlijke tuin, vol appel- en kersenbomen. Omdat hij er onwillekeurig naar verlangde op te vallen, zonderde Engelhart zich af van het gezelschap en liep ijsberend, met een pas die hij bij de volwassenen had afgekeken, achterin de tuin. Wat hij onbewust voor ogen had gehad, gebeurde: de jongste nicht volgde hem, ging tegenover hem staan en fixeerde hem met haar donkere ogen zwijgend. Na een poosje vroeg Engelhart naar haar naam, die hij waarschijnlijk al een paar maal gehoord, maar niet in zich opgenomen had. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael in Wenen, en werd Esmee genoemd. Dit deed Engelharts smeulende jaloezie opnieuw opvlammen, en hij begon hoogdravende verhalen op te dissen die steeds leugenachtiger werden, tot hij ten slotte machteloos stond tegenover zijn eigen geraaskal. Esmee, die hem verwonderd had aangestaard, lachte schamper en liep weg.

Rond deze tijd besloten zijn ouders hem, hoewel hij pas een jaar later leerplichtig zou worden, naar een voorbereidende klas te sturen die geleid werd door een oude leraar met de naam Herschkamm. Vader Ratgeber, overtuigd van Engelharts begaafdheid en met hoge verwachtingen aan zijn toekomst, kon niet wachten tot zijn levensloop eindelijk zou beginnen en Engelhart zich aan de bron van kennis zou kunnen laven. Hij dacht aan zijn eigen jeugd, vol ontberingen en inspanningen. In de eerste jaren van zijn huwelijk haalde hij zijn hart op aan intellectuele gesprekken en goede boeken en dweepte met alle geneugten die hem zijn innerlijke vermogen en uiterlijke omstandigheden hadden ontzegd.

Daags erna was de bruiloft. Tijdens de huwelijksceremonie kon men de bruid horen huilen. Het was alsof ze haar treurige lot voorvoelde, terwijl de bruidegom, heer Peter Salomon Curius, met een zelfbewuste en spottende glimlach om zich heen keek. Het leed geen twijfel dat er op Gods schepping geen levend wezen rondliep waaboven hij zich niet verheven zou voelen.

Toen het bruiloftsmaal ten einde was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Achter het huis lag een heerlijke tuin vol appel- en perenbomen. In een onbestemde drang tot opvallen zonderde Engelhart zich af van de rest en schreed in een van de volwassenen afgekeken pas de tuin op en neer. Wat hem daarbij onbewust voor ogen had gestaan, gebeurde ook; het jongste nichtje volgde hem, posteerde zich tegenover hem en keek hem daarbij met donkere ogen zwijgend aan. Na een tijdje vroeg Engelhart haar naam. Die had hij weliswaar al een paar keer gehoord, maar niet echt begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael uit Wenen. Ze werd Esmee genoemd. Dit wakkerde opnieuw Engelharts brandende jaloezie aan en hij begon een snoeverige rede af te steken. Zijn verbeelding ging met hem op de loop en uiteindelijk raakte hij machteloos verstrikt in zijn eigen verzinsels. Esmee, die hem verwonderd aangestaard had, liep met een spottend lachje van hem weg.

Hoewel hem noch een jaar restte tot het verplichte schoolbezoek, vatten zijn ouders rond die tijd het besluit hem naar een voorbereidende klas te sturen die geleid werd door een oude leraar met de naam Herschkamm. Mijnheer Ratgeber, die een hoge dunk had van Engelharts begaafdheid en grote verwachtingen van zijn toekomst koesterde, kon niet wachten om getuige te zijn van zijn entree in de maatschappij en om hem te zien drinken van de bron der kennis. Hij dacht aan zijn eigen kommervolle jeugd vol ontberingen. In deze eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van diepgaande gesprekken en goede boeken en koesterde hij een overdreven achting voor alles wat hem door omstandigheden geestelijk ontzegd was gebleven.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de plechtigheid kon je de bruid horen huilen; het was alsof ze haar droevige lotsbestemming al aanvoelde. Intussen keek de bruidegom, mijnheer Peter Salomon Curius, zelfbewust en schamper glimlachend om zich heen. Het sprak vanzelf dat er geen schepsel op Gods aardbodem was boven wie hij zich niet verheven voelde.

Toen het bruiloftsmaal voorbij was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Achter het huis lag een liefelijke tuin vol appel- en kersenbomen. In een vage opwelling om op te vallen verwijderde Engelhard zich van het gezelschap en beende in een van de volwassenen afgekeken tred achterin de tuin heen en weer. Wat hij onbewust had gehoopt, gebeurde; het jongste nichtje volgde hem, ging tegenover hem staan en keek hem met haar donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhardt naar haar naam, die hij weliswaar al enkele keren had gehoord, maar eigenlijk niet had begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael in Wenen, maar men noemde haar Esmee. Deze bijzonderheid wekte opnieuw Engelhards brandende jaloezie en hij begon praalzieke redevoeringen te houden. De leugengeest kwam over hem en uiteindelijk stond hij onmachtig tegenover zijn eigen grootsprekerij; Esmee, die hem verwonderd had aangestaard, maakte zich spotlachend uit de voeten.

Rond deze tijd namen zijn ouders het besluit om hem, hoewel zijn verplichte schoolbezoek pas een jaar later zou beginnen, naar een voorbereidingsklas te sturen onder leiding van een oude onderwijzer genaamd Herschkamm. Mijnheer Ratgeber, die een hoge dunk van Engelhards intelligentie en grote verwachtingen van zijn toekomst had, kon niet wachten hem te zien binnentreden in de kring des levens en drinken van de bron der kennis. Hij dacht aan zijn eigen moeilijke, armoedige jeugd. Nog tijdens de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van serieuze gesprekken en goede boeken en had hij een dwepend ontzag voor alles wat hem op intellectueel gebied was ontzegd en door de feitelijke omstandigheden bleef onthouden.

De volgende dag vond de bruiloft plaats. Tijdens de plechtigheid hoorde men de bruid schreien, alsof ze haar treurige lot al voorvoelde. De bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, keek ondertussen zelfverzekerd en smalend glimlachend om zich heen. Er was namelijk geen schepsel op Gods aarde waar hij zich niet boven verheven zou hebben gevoeld.

Toen het bruiloftsmaal was afgelopen, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Er was een kostelijke tuin achter het huis, vol appel- en kersenbomen. Engelhart voelde een vage drang om op te vallen. Hij zonderde zich van het gezelschap af en schreed achter in de tuin heen en weer met een loopje dat hij van de volwassenen had afgekeken. Wat hem onbewust voor ogen stond, gebeurde: de jongste nicht volgde hem, ging voor hem staan en keek hem met fonkelende donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhart haar naar haar naam, die hij wel al een paar maal had gehoord maar niet goed had begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael in Wenen, en men noemde haar Esmee. Engelhart voelde opnieuw een vlaag van jaloezie en begon snoevende betogen te voeren. Het liegbeest kwam in hem boven. Uiteindelijk raakte hij machteloos in zijn kletspraatjes verstrikt, en maakte Esmee, die hem verwonderd had aangestaard, zich spottend lachend uit de voeten.

Rond die tijd besloten zijn ouders om hem, hoewel hij pas over een jaar leerplichtig zou worden, naar een voorbereidingsschool te sturen, geleid door de oude leraar Herschkamm. Meneer Ratgeber, die veel ophad met Engelharts begaafdheid en hoge verwachtingen over diens toekomst koesterde, was vol ongeduld om hem te laten toetreden tot de levenskring en te zien laven aan de bron der wetenschap. Hij dacht aan zijn eigen jeugd vol kommer en ontberingen. Tot aan zijn eerste huwelijksjaren toe hield hij van gesprekken met diepgang en goede boeken en bleef hij vol bewondering voor alles wat hem geestelijk was ontzegd en door externe omstandigheden onthouden was gebleven.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de huwelijksvoltrekking hoorde men de bruid huilen, het leek of ze een voorgevoel had van het droevig lot dat haar te wachten stond, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius zelfgenoegzaam, en met een arrogant lachje om zich heen keek. Het zat namelijk zo, dat er geen schepsel op Gods aardbodem te vinden was tegenover wie hij zich niet de meerdere zou voelen.

Toen het bruiloftsmaal ten einde was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Er was een lieflijke tuin achter het huis, vol appel- en kersenbomen. In een vage drang om op te vallen, zonderde Engelhard zich van het groepje af, en slenterde wat heen en weer in de uithoeken van de tuin, op een manier die hij van de volwassenen had afgekeken. Wat hem daarbij onbewust voor ogen stond, gebeurde ook; zijn jongste nichtje volgde hem, ging tegenover hem staan en keek hem met donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhart naar haar naam. Die had hij weliswaar al een paar keer gehoord, maar niet echt gesnapt hoe het zat. Ze heette Esmeralda, was genoemd naar de vouw van oom Michael in Wenen, en haar roepnaam was Esmee. Dit feit wekte opnieuw zijn jaloezie, en hij begon enorm dikdoenerig te praten. De neiging om te liegen kwam naar boven, hij raakte daar tenslotte helemaal in verstrikt, en Esmee, die hem verbaasd had aangestaard, liep plagerig lachend weg.

Rond deze tijd namen zijn ouders het besluit om hem, hoewel hij nog een jaar de tijd had voor hij leerplichtig zou worden, naar een voorbereidingsklas te sturen die geleid werd door een oudere leraar met de naam Herschkamm. Meneer Ratgeber, die een hoge dunk had van Engelharts begaafdheid en hoge verwachtingen koesterde aangaande zijn toekomst, kon niet wachten hem in de kringloop des levens te zien treden, en hem van de bron der kennis te zien drinken. Hij dacht aan zijn eigen jeugd, vol moeilijkheden en gebrek. Nog tijdens zijn eerste huwelijksjaren voerde hij graag gesprekken op niveau, hield van goede boeken en had een dweperige eerbied voor al die dingen, waarin hijzelf geestelijk tekort was gedaan, en die hem door materiele omstandigheden waren onthouden.

De volgende dag vond het huwelijk plaats. Tijdens de trouwplechtigheid hoorde men de bruid huilen. Het scheen alsof ze haar treurig lot voorvoelde, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfbewust om zich heen keek, een smalend lachje om zijn lippen. Er bevond zich namelijk geen enkele creatuur op Gods aardbodem, waaraan hij zich niet superieur zou hebben gevoeld.

Toen het bruiloftsmaal ten einde was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Het was een lieflijke tuin achter het huis, vol met appel- en kersenbomen. In een vage opwelling op te vallen, zonderde Engelhart zich af van het gezelschap en schreed met een van de volwassenen afgekeken tred achterin de tuin heen en weer. Wat hij daarbij onbewust beoogd had, gebeurde; het jongste nichtje volgde hem, ging tegenover hem staan en keek hem met fonkelende donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhart haar naam, die hij weliswaar al een paar maal had gehoord, maar niet werkelijk had begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael in Wenen, en men noemde haar Esmee. Engelhart voelde door dit gegeven opnieuw een steek van afgunst en begon een opschepperig betoog te houden. De leugens rolden van zijn lippen, uiteindelijk verloor hij elke macht over zijn opgeblazen vertelsels en Esmee, die hem verwonderd had aangestaard, liep meesmuilend weg.

Rond deze tijd namen zijn ouders het besluit om hem, ofschoon hij nog een jaar de tijd had tot het begin van zijn plichtmatig schoolbezoek, in een voorbereidende klas te sturen, die werd geleid door een oudere leraar genaamd Herschkamm. De heer Ratgeber, die groot respect had voor Engelharts begaafdheid en ten aanzien van diens toekomst grote verwachtingen koesterde, kon het niet afwachten hem in de kring van het leven te zien intreden en hem van de bron der kennis te zien drinken. Hij dacht aan zijn eigen moeizame jeugd vol ontberingen. In de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij nog steeds van inhoudelijke gesprekken en goede boeken en behield een dweperig ontzag voor alles, wat hem intellectueel ontzegd en voor hem door omstandigheden van buitenaf ontoegankelijk bleef.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de trouw hoorde men de bruid huilen. Het leek alsof ze haar treurig lot tegemoet zag terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfbewust en smalend om zich heen keek. In feite was er geen schepsel op Gods aarde waaraan hij zich niet superieur zou voelen.

Toen het huwelijksmaal ten einde was gekomen, mochten Engelhart en de andere kinderen vrij rondlopen. Achter het huis lag een lieflijke tuin vol appel- en kersenbomen. In de vage drang naar aandacht zonderde Engelhart zich van het gezelschap af en stapte op een manier die hij van de volwassenen had afgekeken rond in het midden van de tuin. Wat hem daarbij onbewust voor ogen stond, gebeurde; het jongste nichtje volgde hem, ging tegenover hem zitten en fonkelde hem met donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhart naar haar naam, die hij weliswaar een paar maal gehoord maar nooit echt begrepen had. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van nonkel Michael in Wenen, en men noemde haar Esmee. Dit gedoe prikkelde Engelharts tintelende jaloezie opnieuw en hij begon op te scheppen. Het leugenspook daalde in hem neer en uiteindelijk raakte hij machteloos in de knoop met zijn eigen gesnoef. En Esmee, die hem verwonderd had aangestaard, liep spottend weg.

Hoewel hij voor zijn schoolplicht nog een jaar tijd had, besloten zijn ouders hem rond die periode naar een voorbereidingsklas te sturen, gegeven door een oude leraar die Herschkamm heette. Mijnheer de adviseur, die Engelharts begaafdheid hoog inschatte en heel wat verwachtingen koesterde voor zijn toekomst, kon niet wachten om te zien hoe hij het leven zou betreden en van de bron van kennis zou drinken. Hij dacht aan zijn eigen moeizame jeugd vol ontbering. Zelfs in de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van degelijke gesprekken en goede boeken en dweepte hij met alles wat hem mentaal ontzegd en door omstandigheden achtergehouden was.

Die dag vond het huwelijk plaats, en tijdens de ceremonie kon men de bruid horen wenen. Ze leek een voorgevoel te hebben van het trieste lot dat haar wachtte. Tegelijkertijd keek de bruidegom, Dhr. Peter Salomon Curius, zelfbewust en spottend om zich heen. Er bestond ongetwijfeld niet één wezen op Gods aarde waaraan hij zich niet superieur voelde.

Toen het huwelijksmaal ten einde was, werd Engelhart samen met de andere kinderen naar buiten gestuurd. De liefelijke tuin bevond zich achter het huis en stond vol appelbomen en kerselaars. In een vaag verlangen om op te vallen, zonderde Engelhart zich af van het gezelschap en ging achterin de tuin heen en weer lopen, op een manier die hij van de volwassenen had afgekeken. Daarbij gebeurde wat hij onbewust voor ogen had gehad. Het jongste nichtje volgde hem, ging tegenover hem staan en keek hem met donkere en fonkelende ogen zwijgend aan. Na een tijdje vroeg Engelhart naar haar naam. Hij had hem wel al een paar keer gehoord, maar niet goed begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de echtgenote van onkel Michael uit Wenen, en men noemde haar Esmee. Deze situatie wekte opnieuw Engelharts tintelende afgunst en hij begon een opschepperig betoog te voeren. De leugenaar in hem ontwaakte en hij stond machteloos tegenover zijn denkbeeldige praatjes. En Esmee, die hem verwonderd had aangestaard, liep spottend weg.

Rond deze periode namen zijn ouders het besluit om hem naar een voorbereidingsklas te sturen, ook al had hij nog een jaar tijd voor hij verplicht naar school moest. De voorbereidingsklas werd geleid door een oude leraar die Heerschkam heette. Meneer Raadgever, die voorname woorden wijdde aan Engelharts begaafdheid en grote verwachtingen koesterde omtrent zijn toekomst, keek ongeduldig uit naar zijn toetreding tot de cirkel des levens en wou hem zien drinken van de bron der wijsheid. Hij dacht aan zijn eigen jeugd vol ontbering en inspanning. In de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij nog steeds van rijke gesprekken en goede boeken en koesterde hij een dweperig respect voor alles wat hem op geestelijk vlak ontzegd en door uiterlijke omstandigheden onthouden werd.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de huwelijksceremonie hoorde men de bruid huilen. Het leek alsof ze vermoedde welk triest lot haar wachtte, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfverzekerd en met een minachtend lachje om zijn lippen om zich heen keek. Het was namelijk zo, dat er geen schepsel op Gods aarde was tegenover wie hij zich niet superieur zou hebben gevoeld.

Toen het bruiloftsmaal achter de rug was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. De tuin achter het huis was lieflijk en stond vol met appel- en kersenbomen. Om in het saaie stel op te vallen zonderde Engelhart zich af van de andere kinderen en ijsbeerde in het achterste deel van de tuin heen en weer op een van volwassenen afgekeken manier. Wat hij onbewust wilde bereiken, gebeurde: Het jongste nichtje volgde hem en ging voor hem staan. Ze keek hem met haar flitsende, donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhart naar haar naam, die hij al wel eerder had gehoord, maar die hij eigenlijk niet had begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van zijn oom Michael in Wenen, maar men noemde haar Esmee. Dit wekte opnieuw Engelharts brandende jaloeziegevoelens en hij begon opschepperige redevoeringen te uiten. De leugengeest nam bezit van hem. Uiteindelijk stond hij machteloos tegenover zijn geraaskal en Esmee, die hem verbaasd aangekeken had, liep weg en liet hem spottend lachend achter.

Rond deze tijd namen zijn ouders het besluit om hem, hoewel hij nog één jaar de tijd had voordat hij naar school moest, naar een voorbereidende klas te sturen. Deze werd geleid door een oude leraar genaamd Herschkamm. De heer Raadgever die vol was van Engelharts talent en grote verwachtingen over zijn toekomst koesterde, kon zijn ongeduld nauwelijks bedwingen om hem kennis te laten maken met de cirkel van het leven en hem te zien drinken uit de fontein van kennis. Hij dacht aan zijn eigen moeilijke jeugd die vol ontberingen was geweest. Tijdens de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij nog van zinvolle gesprekken en goede boeken. Hij had een dweperige bewondering voor alles wat hij geestelijk te kort gekomen was en wat hem door externe omstandigheden was onthouden.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de huwelijksceremonie was te horen dat de bruid huilde, ze leek een vermoeden van haar trieste lot te hebben, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfverzekerd en minachtend lachend om zich heen keek. Er was geen schepsel op Gods aarde waarboven hij zich niet verheven voelde.

Na het huwelijksmaal werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Er was een mooie tuin achter het huis, vol met appel- en kersenbomen. Uit pure aandachttrekkerij zonderde Engelhart zich af van de rest en beende op een van volwassenen afgekeken manier heen en weer achter in de tuin. Wat hij er onbewust bij voor ogen had gehad, gebeurde ook; het jongste nichtje volgde hem, ging voor hem staan en keek hem zwijgend aan met donkere ogen. Na een tijdje vroeg Engelhart haar naar haar naam, die hij een paar keer moest hebben gehoord, maar niet echt had verstaan. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van zijn oom Michael in Wenen, en haar roepnaam was Esmee. Deze uitweiding wekte dan bij Engelhart weer jaloerse prikkels, en hij ging opscheppen. De leugengeest kwam in hem boven, hij raakte volledig overgeleverd aan zijn waandenkbeelden, en Esmee, die hem verbaasd aanstaarde, liep met een spottende lach bij hem vandaan.

Rond die tijd namen zijn ouders het besluit om hem, hoewel hij volgens de leerplicht nog een jaar de tijd had, naar een voorbereidende klas te sturen die werd geleid door een oude leraar genaamd Herschkamm. De heer Ratgeber die hoog opgaf over Engelharts talent en hoge verwachtingen van diens toekomst had, kon niet wachten om hem, toegetreden tot de kring des levens, te zien drinken uit de fontein van kennis. Hij dacht aan zijn eigen gebrekkige en moeizame jeugd. Nog in de beginjaren van zijn huwelijk hield hij van gesprekken met inhoud en goede boeken, en hij dweepte met alles wat hem in zijn intellectuele ontwikkeling ontzegd en door externe omstandigheden onthouden was gebleven.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de trouwceremonie kon je de bruid horen huilen; het leek alsof zij haar treurig lot al in de ogen kon kijken, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, met een zelfverzekerde en spottende glimlach om zich heen keek. Het was nu eenmaal zo dat er zich geen schepsel op Gods aardbodem bevond waar hij zich niet boven voelde staan.

Toen het bruiloftsmaal teneinde was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Het was een heerlijke tuin achter het huis, vol met appel- en kersenbomen. Omdat hij de onbedwingbare drang had om op te vallen, verwijderde Engelhart zich van de groep en schreed met een van volwassenen afgekeken tred ver achterin de tuin heen en weer. Waar hij onbewust op gehoopt hat, gebeurde; het jongste nichtje volgde hem, stelde zich tegenover hem op en keek hem met felle, donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhart naar haar naam, die hij weliswaar al een paar keer had gehoord, maar niet echt had begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael in Wenen, en haar roepnaam was Esmee. Deze situatie wekte weer opnieuw Engelharts stekende jaloezie op en hij begon allerlei opschepperige verhalen te vertellen. De leugengeest nam bezit van hem, uiteindelijk stond hij machteloos tegenover zijn fantastengebral en Esmee, die verbaasd naar hem had gestaard, rende weg, terwijl ze hem uitlachte.

Rond die tijd namen zijn ouders het besluit om hem, hoewel hij nog een jaar de tijd had voordat hij verplicht naar school moest, op een voorbereidingsklas te doen, waar een oude onderwijzer die Herschkamm heette voor stond. Meneer Ratgeber, die Engelhart voor uiterst begaafd hield en grote verwachtingen met betrekking tot zijn toekomst had, was vol ongeduld om hem de kringen van het echte leven binnen te zien treden, om hem van de bron van kennis te zien drinken. Hij dacht aan zijn eigen moeilijke jeugd vol ontberingen. Nog tot in de eerste jaren van zijn huwelijk genoot hij van gesprekken die ergens over gingen, van goede boeken en hij had een sentimentele bewondering voor alles wat hem geestelijk had ontbroken en door externe omstandigheden werd onthouden.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de huwelijksceremonie hoorde men de bruid zachtjes huilen, alsof had zij een vermoeden van het trieste lot, dat haar wachtte, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfverzekerd en minachtend lachend om zich heen keek. Er was namelijk geen schepsel op Gods aarde was, waaraan hij zich niet superieur zou wanen.

Toen het bruiloftsmaal voorbij was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Er was een lieflijke tuin achter het huis, vol appel- en kersenbomen. In de onfrisse aandrift op te vallen, zonderde Engelhart zich af van het gezelschap en stapte in een van de volwassenen afgekeken rustig tempo diep in de tuin heen en weer. Wat hem daarbij onbewust voor ogen had gestaan, gebeurde; het jongste nichtje volgde hem en ging zwijgend voor hem staan. Haar donkere ogen schoten vuur. Na een tijdje vroeg Engelhart naar haar naam, die hij wel al een paar keer gehoord had, maar eigenlijk niet echt verstaan had. Haar naam was Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael in Wenen, en men noemde haar Esmee. Deze omstandigheid wekte opnieuw Engelharts geprikkelde jaloezie, en hij begon haar grootsprakig toe te spreken. De geest van de leugen kwam over hem, uiteindelijk raakte hij uit balans door zijn eigen uiteenzetting vol hersenspinsels, en Esmee, die hem verbaasd had aangestaard, liep spottend lachend weg.

Rond deze tijd vatten zijn ouders het besluit hem, hoewel hij nog een jaar de tijd had voor hij schoolplichtig werd, naar een voorbereidende klas te sturen, die door een oude leraar, Herschkamm genaamd werd geleid. Mijnheer Ratgeber, die Engelharts begaafdheid hoog had zitten en grote verwachtingen voor zijn toekomst koesterde, was ongeduldig, hem in de cirkel van het leven binnen te leiden en hem te zien drinken uit de bron der kennis. Hij dacht aan zijn eigen moeizame jeugd, vol ontberingen. Al in de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van inhoudsvolle gesprekken en goede boeken en hij droeg een dweperig respect in zich voor alles, wat hem geestelijk ontzegd was en door externe omstandigheden onthouden was gebleven.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de plechtigheid in de kerk hoorde je de bruid huilen, het leek alsof ze haar droevige lot voorvoelde, terwijl de bruidegom, Peter Salomon Curius, zelfbewust en en spottend glimlachend om zich heen keek. Het was een feit, dat er geen schepsel op Gods aardbodem te vinden was, die zich met hem zou hebben kunnen meten.

Toen het huwelijksdiner voorbij was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Achter het huis was een lieflijke tuin, vol appel- en kersenbomen. In de vage drang om op te vallen, zonderde Engelhart zich af van het gezelschap en liep op een van de volwassenen afgekeken manier heen en weer in het achterste gedeelte van de tuin.
Wat hem onbewust daarbij voor de geest had gestaan, gebeurde; het jongste nichtje volgde hem, ging tegenover hem staan en keek hem fonkelend met haar donkere ogen zwijgend aan. Na een poosje vroeg Engelhart naar haar naam, die hij zeker al een paar keer had gehoord, maar eigenlijk niet had begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michiel uit Wenen en Esmee als je haar riep. Deze omstandigheid wekte opnieuw Engelhart's tintelende jaloezie en hij begon heel erg op te scheppen. De geest van de leugen nam bezit van hem, tenslotte stond hij machteloos tegenover zijn praatjes vol waandenkbeelden en Esmee, die hem verwonderd had aangestaard, liep spottend lachend bij hem vandaan.

Rond deze tijd namen zijn ouders het besluit om hem, hoewel hij voor de verplichte aanmelding voor school nog een jaar tijd had, naar een voorbereidingsklas te sturen, die door een oude leraar genaamd Herschkamm geleid werd. Mijnheer Raadgever, die een hoge dunk had van Engelhart's talent en grote verwachtingen koesterde over zijn toekomst, kon haast het geduld niet opbrengen om hem te zien toetreden tot de kring van het leven, van de bron der kennis te zien drinken. Hij dacht aan zijn eigen jeugd vol ontbering en moeite. Nog in de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van waardevolle gesprekken en goede boeken en bewaarde een dweepziek ontzag voor alles, wat hem geestelijk en door uiterlijke omstandigheden onthouden bleef.

Een paar dagen geleden was de bruiloft. Tijdens de huwelijksceremonie hoorde men de bruid huilen, het leek alsof ze een vermoeden had van haar trieste lot, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfverzekerd en minachtend grijzend om zich heen keek. Het punt is dat er geen schepsel op Gods aarde bestond, waarover hij zich niet superieur gevoeld had.

Toen de huwelijksmaaltijd voorbij was, werd Engelhart met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Het was een sierlijke tuin achter het huis, vol met appel- en kersenbomen. In een duffe poging om aandacht te trekken, zonderde Engelhart zich van het gezelschap af en wandelde met een bij volwassenen afgekeken manier van lopen in de diepte van de tuin heen en weer. Wat hij zich daarbij onbewust had voorgesteld, gebeurde; het jongste nichtje volgde hem, ging tegenover hem staan en staarde hem met haar donkere ogen zwijgend aan. Na een tijdje vroeg Engelhart naar haar naam, welke hij al wel een aantal keer gehoord had, maar eigenlijk niet echt begrepen. Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van zijn oom Michael in Wenen, en men noemde haar Esmee. Deze omstandigheid wekte opnieuw Engelharts tintelende jaloezie, en hij begon opschepperig te preken. Hij werd bevangen door de leugengeest, en uiteindelijk stond hij machteloos tegenover zijn waanvoorstellingen, en Esmee, die hem verbijsterd aangestaard had, liep spottend lachend weg.

Rond deze tijd namen zijn ouders het besluit, hoewel het nog een jaar zou duren tot hij verplicht naar school moest, hem naar een voorbereidingsklas te sturen, onderwezen door een leraar genaamd Herschkamm. Meneer Ratgeber, die een zeer hoge dunk van Engelharts talent had en grote verwachtingen koesterde voor zijn toekomst, was ongeduldig hem te zien intreden in de cirkel van het leven, te drinken uit de fontein der kennis. Hij dacht aan zijn eigen gebrekkige en ​​moeizame jeugd. Zelfs in de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van substantiële gesprekken en goede boeken en had hij een fanatiek respect voor alles wat hij mentaal niet kon bevatten en hem door externe omstandigheden onthouden werd.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de trouwceremonie hoorde men de bruid zachtjes huilen, alsof zij een voorgevoel had van het treurige lot dat haar wachtte, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfbewust en met een spottende glimlach om zich heen keek. Het was zo was dat er geen schepsel op aarde waaraan hij zich niet superieur gevoeld zou hebben.

Na de trouwmaaltijd werd Engelhard met de andere kinderen naar buiten gestuurd. Achter het huis was een mooie tuin die vol stond met appel- en kersenbomen. Gedreven door een verborgen drang om op te vallen zonderde Engelhard zich af van de groep, en paradeerde hij achterin de tuin heen en weer met een tred die hij van de volwassenen had afgekeken. Datgene wat onbewust voor ogen had gehad geschiedde; het jongste nichtje volgde hem, ging voor hem staan, en staarde hem met donkere ogen zwijgend aan. Na een tijdje vroeg Engelhard naar haar naam, die hij weliswaar al een paar keer gehoord, maar nooit echte begrepen had. Zij heette Esmeralda, vernoemd naar de vrouw van oom Michael in Wenen, en haar roepnaam was Esmee. Dit gegeven wekte opnieuw de jaloezie van Engelhard op, en hij begon protserige voordrachten te houden. Hij werd overvallen door drang tot liegen, en op het laatst stond hij daar in onmacht, omringd door zijn verzinsels, en Esmee die hem verwonderd aangestaard had liep spotlachend weg.

Op datzelfde moment kwamen zijn ouders tot het besluit om hem, hoewel het nog een jaar zou duren tot hij leerplichtig was, naar een brugklas te sturen die onder toezicht stond van een oudere leraar, Herschkamm, genaamd. De heer Ratgeber, die een grote voorstelling van Engelhards talent had, en grootste plannen had voor zijn toekomst, was ongeduldig om hem toe te laten treden tot de levensloop, hem uit de bron van kennis te zien drinken. Hij dacht aan zijn eigen moeizame jeugd vol ontberingen. Reeds in de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van inhoudelijke gesprekken en goede boeken, en verkreeg hij een bewonderend respect voor al hetgeen wat voor hem geestelijk niet weggelegd was en hem door invloeden van buitenaf onthouden werd.

De volgende dag was de bruiloft. Gedurende het trouwen hoorde men de bruid wenen, het leek, alsof zij haar treurige lot van te voren zag, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfbewust en honend lachend om zich heen keek. De kwestie was dat er geen schepsel op God’s aardbodem was, waar hij zich niet superieur aan voelde.

Toen het bruiloftsmaal ten einde was, werd Engelhart met de andere kinderen de vrijheid gegeven. Er lag een lieflijke tuin achter het huis, vol appel- en kersenbomen. Met een onbestemde drang om op te vallen zonderde Engelhart zich van het gezelschap af en liep, met een van de volwassenen afgekeken loopje, in de diepe tuin heen en weer.Wat hem daarbij onbewust voor ogen stond, gebeurde: de jongste nicht volgde hem, ging tegenover hem staan en keek hem met donkere ogen zwijgend aan. Na enige tijd vroeg Engelhart haar naam, die hij wel enkele keren gehoord had, maar eigenlijk niet had begrepen.
Ze heette Esmeralda, naar de vrouw van oom Michael in Wenen en men noemde haar Esmee. Deze omstandigheid wekte opnieuw Engelharts prikkelende jaloezie op en hij begon op te scheppen. Het leugenduveltje kreeg vat op hem en uiteindelijk raakte hij totaal verward in zijn fantasievolle verhaal, en Esmee, die hem verwonderd aangestaard had, liep spottend lachend weg.

Rond deze tijd namen zijn ouders het besluit om hem, hoewel hij nog verplicht een jaar naar school moest, in een voorbereidingsklas te zetten, die door een oude leraar met de naam Herschkamm geleid werd. Meneer Raadgever, die erg veel met Engelhart op had en grote verwachtingen over zijn toekomst koesterde, popelde om hem lid te maken van de Kring des Levens, hem van de Bron der Wetenschap te zien drinken. Hij dacht aan zijn eigen moeilijke jeugd vol ontberingen. Al in het eerste jaar van zijn huwelijk hield hij van betekenisvolle spreuken en goede boeken en had hij een dweepzieke achting voor alles, wat hem intellectueel en door omstandigheden blijkbaar onthouden was.

De volgende dag was de bruiloft. Tijdens de huwelijksceremonie de bruid kreet werd gehoord, het leek een vermoeden voor haar trieste lot hebben, terwijl de bruidegom, de heer Peter Salomon Curius, zelfverzekerd en lachend minachtend keek om zich heen. Het ding was dat er geen schepsel op Gods aarde, zou hij niet hebben gevoeld superieur.

Toen het huwelijk voorbij was, werd Engelhart verzonden met de andere kinderen buiten. Het was een mooie tuin achter het huis, vol met appel-en kersenbomen. In de saaie rit naar aandacht voor Engelhart uitgescheiden door de Vennootschap aan te trekken, en wandelde in een gang bij volwassenen abgelauschten de bodem van de tuin heen en weer. Wat had hem onbewust proces van het gebeuren zweefde; de jongste neef volgde hem, naar hem gekeerd en flitste hem zwijgend met donkere ogen. Na een tijdje Engelhart gevraagd naar hun naam, moet hij een paar keer hebt gehoord, maar had niet echt begrepen. Haar naam was Esmeralda, naar de vrouw van zijn oom Michael in Wenen, en ze heette Esmee. Deze omstandigheid wekte opnieuw Engelharts tintelingen jaloezie, en hij begon te opschepperig toespraken leiden. De leugengeest kwam op hem, en uiteindelijk kreeg hij zijn waanvoorstellingen volle uiteenzetting machteloos over, en Esmee, die waren staren hem verbaasd aan, liep lachend weg spottend.

Rond deze tijd zijn ouders bedacht de beslissing aan hem, hoewel hij moest plichtsgetrouwe de school nog een jaar te sturen in een voorbereidende klasse, die een oude leraar genaamd Herschkamm geleid. Mr raadsman die zeer van Engelharts gehouden talent en grote verwachtingen vermaakt van zijn toekomst, was ongeduldig om hem te voeren in de cirkel van het leven, drinken uit de fontein van kennis om te zien. Hij dacht aan zijn eigen entbehrungs en ​​lastige jeugd. Zelfs in de eerste jaren van zijn huwelijk hield hij van vlezige gesprekken en goede boeken en onderhouden van een fanatieke respect voor alles wat overbleef mentaal ontkend en ingehouden door externe omstandigheden aan hem.