Το αεροδρόμιο του Χίθροου είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη στην Αγγλία όπου είναι βέβαιο ότι θα δεις πιστόλια. Τα πιστόλια αυτά τα φέρουν αστυνομικοί με κοντομάνικα πουκάμισα και μαύρα αλεξίσφαιρα γιλέκα, σε επιφυλακή για τρομοκράτες που ετοιμάζονται να ανατινάξουν την μπουτίκ με τις γραβάτες. Είναι απίθανο να σταματήσουν εμένα για έλεγχο, αλλά, αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα τους πω την αλήθεια. Θα τους εξηγήσω για ποιο λόγο βρίσκομαι εκεί. Σκοπεύω να μείνω στο αεροδρόμιο του Χίθροου μέχρι να δω κάποιον που να τον γνωρίζω. […]

Παραδόξως, περιμένω τριάντα εννέα ολόκληρα λεπτά και δεν βλέπω κανέναν γνωστό. Ούτε έναν, και κανέναν που να γνωρίζει εμένα. Ανήκω στον ανώνυμο πλήθος, όπως και οι σοφέρ που επιδεικνύουν πανομοιότυπα χαρτόνια με τα ονόματα των πελατών τους (αναγνωρίζω κάποια επώνυμα) – μόνο που οι σοφέρ είναι πιο καλοντυμένοι. Από τον καιρό των παιδιών, ό,τι και να φορέσω θυμίζει πιτζάμα. Παλτά, πουκάμισα, μπλουζάκια, τζιν, κουστούμια – όλα σαν πολυφορεμένες πιτζάμες. […]

Αντιλαμβάνομαι ότι έχω αρχίσει να σκέφτομαι όλους εκείνους τους γνωστούς μου που έχουν διαψεύσει τις προσδοκίες μου επειδή δεν ταξιδεύουν νωρίς αυτή την Τρίτη το πρωί προς κάποιον γκλαμουράτο ευρωπαϊκό προορισμό. Οι πρώην συνάδελφοί μου στην ασφαλιστική εταιρεία θα πρέπει να είναι ακόμα καθηλωμένοι στα γραφεία τους, όπως το έλεγα πάντα όταν ήμουν κι εγώ καθηλωμένος εκεί, χαραμίζοντας το χρόνο μου και ανίκανος να στεριώσω, ενώ η Άλι προόδευε σταθερά, έπαιρνε το διδακτορικό της και την πρώτη της ερευνητική υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ, την πρώτη της προαγωγή.

Οι πιο πρόσφατοι μυαλωμένοι φίλοι μας, που έχουν σοβαρές δουλειές και που συνεπώς δεν αποκλείω να τους συναντήσω εδώ από στιγμή σε στιγμή, μου λένε ότι η οικοκυρική είναι μια καθόλα αξιοπρεπής ασχολία για έναν άνδρα, ακόμα και ένδειξη γενναιότητας, ναι, ανδρείας, να μένεις στο σπίτι με τα παιδιά. Αυτοί οι φίλοι μας είναι κυρίως φίλοι της Άλι. Νιώθω σαν να μην ξέρω κανέναν πια και, μακριά από τα παιδιά και τα αεροπλάνα που πετάνε αποπάνω, καθώς ακούω τον εαυτό μου να σκέφτεται, ακούω τις σκέψεις ενός μεμψίμοιρου γκρινιάρη. Δεν είναι οι σκέψεις που ήλπιζα να ακούσω.

Αρχίζω να κλαίω – όχι με μορφασμούς ή με λυγμούς, αλλά με μεγάλα σιωπηλά δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά μου. Δεν θέλω να με δει κάποιος γνωστός να κλαίω, γιατί δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που βάζει τα κλάματα στο αεροδρόμιο του Χίθροου μια άσχετη Τρίτη πρωί. Κάνω τέλεια διαχείριση του σπιτιού μας, σαν να είναι επιχείρηση. Είναι σοβαρή δουλειά. Έχω λογιστικά φύλλα στον υπολογιστή στα οποία παρακολουθώ τα αποθέματα από τις σακούλες της ηλεκτρικής σκούπας, και εκτυπώσεις με χρωματική κωδικοποίηση για τις ηθικές επιπτώσεις της χρήσης της πάνας. Είμαι άλλος άνθρωπος σήμερα. Δεν ξέρω ποιος είμαι.

"Ακούγοντας τις σκέψεις μου" του Richard Beard

Το αεροδρόμιο του Χίθροου είναι ένα από τα λίγα μέρη στην Αγγλία όπου μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα δεις όπλα. Τα όπλα αυτά τα κρατούν αστυνομικοί με κοντομάνικα πουκάμισα και μαύρα αλεξίσφαιρα γιλέκα που αγρυπνούν για τον εντοπισμό τρομοκρατών έτοιμων να ανατινάξουν κάποιο πολυκατάστημα. Είναι μάλλον απίθανο να ασχοληθούν άμεσα μαζί μου, αλλά αν το κάνουν, θα τους πω την αλήθεια. Θα τους εξηγήσω ποιος είναι ο σκοπός μου. Σκοπεύω να μείνω στο Χίθροου μέχρι να δω κάποιον που γνωρίζω. (...)

Προς έκπληξή μου, περιμένω τριάντα εννέα λεπτά και δεν βλεπώ ούτε έναν γνωστό μου. Ούτε έναν, και κανένας δεν με γνωρίζει. Είμαι τόσο ανώνυμος, όσο και οι οδηγοί που πάντα φορούν τα καρτελάκια με το όνομά τους (γνωρίζω κάποια επίθετα), μόνο που οι οδηγοί είναι καλύτερα ντυμένοι από εμένα. Από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά, ότι και να φορέσω μοιάζει με πιτζάμα. Τα σακάκια, τα πουκάμισα, τα κοντομάνικα μπλουζάκια, τα τζιν, τα κοστούμια... όλα σαν τσαλακωμένες πιτζάμες. (...)

Ακούω τον εαυτό μου να σκέφτεται όλους όσους γνωρίζω και με απογοήτευσαν, αφού δεν ξεκίνησαν αυτήν την Τρίτη το πρωί για κάποιον συναρπαστικό ευρωπαϊκό προορισμό. Οι πρώην συνάδελφοί μου στην ασφαλιστική εταιρεία, πρέπει να βρίσκονται κολλημένοι πίσω από τα γραφεία τους, όπως πάντα νόμιζα ότι θα κάνω και εγώ, όταν ήμουν κολλημένος εκεί, χάνοντας τον καιρό μου και ανίκανος να αποφασίσω τι θέλω, ενώ η Άλυ ανέβαινε σταθερά προς την κορυφή, λαμβάνοντας το διδακτορικό της και την πρώτη της θέση ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ρίντινγκ, την πρώτη της προαγωγή.

Οι πιο καινούργιοι ενήλικοι φίλοι μας, που έχουν σοβαρές δουλειές και τους οποίους περιμένω, με μισή καρδιά, να δω ανά πάσα στιγμή, μου λένε ότι το να ασχολούμαι με το σπίτι είναι μία απολύτως αξιοπρεπής εργασία για έναν άνδρα, ότι είναι δείγμα ανδρείας, ναι, ακόμα και αρρενωπότητας το να μένω σπίτι με τα παιδιά. Αυτοί οι φίλοι είναι κυρίως φίλοι της Άλυ. Εγώ δεν φαίνεται να γνωρίζω κανέναν πια και, πέρα από τα παιδιά και τα αεροπλάνα που πετούν από πάνω μου, όταν ακούω τον εαυτό μου να σκέφτεται, ακούω τις σκέψεις ενός γκρινιάρη. Και δεν ήλπιζα να ακούσω κάτι τέτοιο.

Με παίρνουν τα κλάμματα, χωρίς να μορφάζω, χωρίς λυγμούς, απλώς μεγάλα σιωπηλά δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπό μου. Δεν θέλω να με δει κανείς να κλαίω, γιατί δεν είμαι από τα άτομα που παθαίνουν νευρική κατάπτωση στο Χίθροου ένα συνηθισμένο πρωινό Τρίτης. Διαχειρίζομαι το σπίτι μας άψογα, σαν επιχείρηση. Πρόκειται για σοβαρή εργασία. Έχω φτιάξει στον υπολογιστή αρχεία για να παρακολουθώ την κατάσταση της σακούλας της ηλεκτρικής σκούπας και έχω εκτυπώσεις με χρωματικούς κωδικούς για τις ηθικές συνέπειες της πάνας. Δεν είμαι ο εαυτός μου σήμερα το πρωί. Δεν ξέρω ποιος είμαι.

Το αεροδρόμιο του Χίθροου είναι από τα λίγα μέρη στην Αγγλία όπου ξέρεις ότι σίγουρα θα δεις όπλο. Τα όπλα αυτά τα κουβαλάνε αστυνομικοί με κοντομάνικα πουκάμισα και μαύρα αλεξίθραυστα γιλέκα, οι οποίοι είναι σε ετοιμότητα για τρομοκράτες που να ετοιμάζονται να ανατινάξουν κάποιο κατάστημα με γραβάτες. Είναι μάλλον απίθανο να με ρωτήσουν στα ίσια, αλλά αν το κάνουν θα τους πω την αλήθεια. Θα αναφέρω την ασχολία μου. Σκοπεύω να κάτσω στο Χίθροου μέχρι να δω κάποιον γνωστό. (…)

Προς μεγάλη μου έκπληξη, περιμένω τριάντα εννιά ολόκληραλεπτά και δεν βλέπω ούτε ένα γνωστό. Ούτε έναν, κι ούτε εμένα με ξέρει κανείς. Είμαι τόσο άσημος όσο κι οι οδηγοί με τις παγκοσμίως γνωστές κάρτες με τα ονόματα (κάποια επίθετα μου είναι γνωστά), μόνο που οι οδηγοί είναι ντυμένοι καλύτερα. Από τότε που κάναμε παιδιά, ό,τι κι αν φορέσω μοιάζει με πιτζάμες. Παλτά, πουκάμισα, μπλουζάκια, τζιν, κοστούμια, σαν τσαλακωμένες πιτζάμες. (…)

Σκέφτομαι όλους εκείνους που με απογοήτευσαν με το να μην πετάξουν Τρίτη νωρίς το πρωί προς λαμπερούς ευρωπαϊκούς προορισμούς. Οι πρώην συνάδελφοί μου στην ασφαλιστική θα να είναι ακόμα καρφωμένοι στα γραφεία τους, όπως έλεγα πάντα ότι θα είναι όταν κι εγώ ήμουν καρφωμένος εκεί, ενώ η Άλλι προόδευε σταθερά, παίρνοντας το διδακτορικό της και την πρώτη της ερευνητική υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ, την πρώτη της προαγωγή.

Οι πιο καινούριοι και μυαλωμένοι φίλοι μας, οι οποίοι είναι σε σοβαρές δουλειές και που γι’ αυτό το λόγο δε θα μου έκανε εντύπωση αν από στιγμή σε στιγμή εμφανίζονταν, μου λένε ότι τα οικιακά είναι απολύτως αξιοπρεπές επάγγελμα για έναν άντρα, και που μάλιστα δείχνει θάρρος, βέβαια, είναι ανδροπρεπές να κάθεσαι στο σπίτι με τα παιδιά. Αυτοί οι φίλοι μας είναι κυρίως φίλοι της Άλλι. Μου φαίνεται πως δεν ξέρω κανέναν πια και εκτός από τα παιδιά και από τα αεροπλάνα που περνάνε, όταν ακούω τις σκέψεις μου, ακούω τις σκέψεις ενός γκρινιάρη. Κάτι άλλο ήλπιζα να ακούσω.

Βάζω τα κλάματα, χωρίς γκριμάτσες και λυγμούς, μόνο με μεγάλα αθόρυβα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου. Δε θέλω να με δει κανένας γνωστός να κλαίω, γιατί δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που καταρρέει στο Χίθροου ένα ασήμαντο πρωί Τρίτης. Το σπίτι μας το διαχειρίζομαι άψογα, σαν επιχείρηση. Είναι σοβαρή δουλειά. Έχω φύλλα εργασίας για να παρακολουθώ την κατάσταση της σακούλας της ηλεκτρικής σκούπας και εκτυπώσεις με χρωματική σήμανση για τις ηθικές επιπτώσεις που έχουν οι πάνες. Δεν είμαι ο εαυτός μου σήμερα. Δεν ξέρω ποιος είμαι.