گِل همه‌ی رمزارزها را بیش از یک دهه پیش سرشتند. از زمان راه‌اندازیِ اینترنت و ایده‌ی شکوهمند جف بزوس برای راه‌اندازی وبگاه Amazon.com،پرداخت وجه و به ویژه موضوع کلاه‌برداری، مسئله‌ی بزرگی بود -تازه شانس آوردیم که پشیمان شدند و اسمش را کادابرا نگذاشتند که شبیه واژه‌ی کاداوِر به‌معنای جسد می‌شد.
در دهه‌ی 1950، کارت‌های اعتباری اختراع شدند تا مشکل حمل‌کردنِ کیف‌های بزرگ پول را دیگر نداشته باشید. اولین کارت اعتباری دینِرز کارت نام داشت که من حتی این روزها هم هنوز از آن استفاده می کنم.

[...]

این دستگاه به فروشنده‌ها این امکان را می‌داد که به‌سرعت اطلاعات کارت اعتباری را روی کاغذ کپی کنند و یک نسخه از آن را به خریدار بدهند تا تأیید و امضایش کند. مشخص‌ترین ویژگی‌اش صدای ویژ و بامبش بود.

قبل از اختراعِ این دستگاهِ بامزه، تکمیل فرایند پرداخت از طریقِ کاغذبازی‌های دست‌نویس بود که آن هم فرایندی طولانی حساب می‌شد. یادم می‌آید مشتریانِ منتظر در صف، غر می‌زدند که «وای نه، یکی دیگه که کارت اعتباری داره. حالا باید خیلی خیلی بیشتر منتظر بمونیم». البته درست هم بود، فروشنده باید کاغذها را درمی‌آورد، همه‌چیز را با خطِ خوانا می‌نوشت، هویتِ خریدار و امضایش را چک می‌کرد، و این کارها زمان‌بر بود. پرداخت نقدی در مقایسه با این کارها فرایندی سریع و آسان بود -و جای کار زیادی برای کارآفرینانِ باهوش باقی گذاشته بود تا آن را بهبود ببخشند.