ProZ.com translation contests »
5th ProZ.com Translation Contest: "Travel" » English to Albanian » Entry #3059

Source text in English

Translation #3059

All travel is now merely a means of moving a camera from place to place, all travellers are ruled by the all-powerful lens. Visitors old-fashioned enough to wish only to stand and look with their anachronistic eyes are shoved aside by the photographers, who take it for granted that while they do their ritual focusing, nothing else may move or cross their vision. Those peculiar souls without a camera must step aside for those more properly occupied, must wait while the rituals take place, and must bide their time while whole coaches stop and unleash upon the landscape the Instamatic God. And the populations of whole countries seeing themselves cannibalised, swallowed up, vacuumed into the black-ringed staring eye, wrench what they can from the cannibals. You want picture my house, my camel? You pay.

None of this would matter, perhaps, if anything worthwhile was being accomplished. If all the constant busyness and clicking produced, at its end, what had not existed before, images of beauty captured or truth told. But, sadly, this isn't so. The camera is simply graffiti made respectable.

The camera is the means by which we stamp ourselves on everything we see, under cover of recording the Wonders of the World already wonderfully
recorded by professionals and on sale at every corner bookshop and newsagent. But what use to show Aunt Maud, back home, postcards of the Tuscan landscape, since we are not in the picture to prove that we were there?

No stretch of rocks has verity unless I am within it. No monument exists
but for my wife, leaning against it. No temple is of interest without my face beside it, grinning. With my camera I appropriate everything beautiful, possess it, shrink it, domesticate it, and reproduce it on my blank sitting-room wall to prove to a selected audience of friends and family the one absolutely vital fact about these beauties: I saw them, I was there, I photographed them, and, ergo, they are.

from "Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred" by Jill Tweedie in the Guardian
Të gjitha udhëtimet tashmë janë thjesht një mjet i lëvizjes së kameras nga një vend në tjetrin, dhe të gjithë udhëtarët sundohen nga lentja e plotfuqishme. Vizitorët mjaft tradicionalë që dëshirojnë vetëm të qëndrojnë dhe të shikojnë me sytë e tyre anakronikë, shtyhen mënjanë nga fotografët, të cilët e marrin të mirëqenë se ndërkohë që ata bëjnë fokusimin e tyre ritual, asgjë tjetër nuk mund t’i lëvizë ose t'ua presë rrugën vizionit të tyre. Këta shpirtra të pazakontë pa kamera duhet të qëndrojnë në një anë për t’i lënë vendin atyre që janë angazhuar më mirë, duhet të presin ndërsa bëhen ritet, dhe duhet të presin kohën e tyre ndërkohë që autobusë të tërë ndalojnë dhe i ndërsejnë peizazhit Përëndinë e Kamerave. Popullata të tëra të vendeve që e shikojnë veten e tyre të kanibalizuara, të kollofitura, të thithura nga syri vëzhgues me rrathë të zinj, marrin ç’ka munden nga kanibalët. Do të fotografosh shtëpinë time, gamiljen time? Paguaj athere!

Kjo nuk do të kishte fare rëndësi ndoshta, nëse do të arrihej ndonjë gjë që ia vlente. Nëse kjo e qënur i zënë përhera, dhe shkrepjet do të prodhonin në fund atë cka s'ka ekzistuar më parë, imazhe bukurie të kapura apo të vërteta të thëna. Por, fatkeqësisht nuk është kështu. Kamera është thjesht grafiti që është bërë i respektueshëm.

Kamera është mjeti me të cilin ne vëmë vulën tonë mbi gjithçka që shikojmë, nën maskën se po regjistrojmë Mrekullitë e Botës tashmë të regjistruara mrekullisht nga profesionistë dhe në shitje në çdo dyqan librash dhe gazeta-shitës. Po ç’vlerë ka t’i tregosh Tezes Mod, kur kthehesh në shtëpi, kartolina nga peizazhi Toskan, nëse ne nuk jemi në fotografi për të provuar që kemi qënë atje?

Asnjë varg malesh nuk ka vërtetësi nëse Unë nuk jam aty. Asnjë monument nuk ekziston, nëse gruaja ime nuk mbështetet ndaj tij. Asnjë tempull nuk është interesant pa fytyrën time që qesh, në krah të tij. Me kameran time, unë e bëj siç duhet çdo gjë të bukur, e zotëroj, e zvogëloj, e adaptoj, dhe e riprodhoj në murin e zbrazët të dhomës time të ndenjes për t'ju vërtetuar një publiku të përzgjedhur miqsh dhe familjarësh faktin absolut jetësor për këto bukuri: Unë i kam parë ato, unë kam qënë atje, unë i fotografova ato, dhe prandaj ato ekzistojnë.

nga "Fotografi Amatore: Bota siç nuk është dhe Fredi ynë” nga Xhill Tuidi tek ”The Guardian”