The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | 50 سال پیش، درست زمانیکه نیل آمسترانگ گام خود را در سطح ماه گذاشت، غرور و شگفتی را در سراسر جهان القا کرد. این روزنامه اظهار داشت که ”بشر، از این روز به بعد، به هر نقطه ای از عالم که ذهن و قوه ی ابتکارش می طلبد خواهد رفت...و بیشتر از پیش او مصممِ رفتن به سیاره هاست.“ اما نه. فرود بر سطح ماه یک راه انحرافی بود، هدفی که نه تنها خاتمه یافت بلکه ابزاری برای نشان دادن قابلیت های خارق العاده ی آمریکا بود. نکته ای که یک بار بهش اشاره شد، نیازی به بازسازی ندارد. تنها 571 نفر در حول محور مدار بوده اند; و از سال 1972 هیچ کسی جز دِس موینس اهل شیکاگو دورتر ازمدار فضا مبادرت به رفتن نکرده است. 50 سال آینده خیلی متفاوت به نظر خواهد رسید. کاهش هزینه ها، فناوری های جدید، جاه طلبی های هندی ها و چینی ها، و نسل جدید از موسسین دوران جسورانه ای از توسعه ی فضا را نوید می دهد. توسعه ی فضا به طور تقریبی صنعت توریست را برای شبکه های ارتباطی بهتر و غنی تر برای همگان در بر خواهد گرفت; دراجرای بلند مدت، بهره برداری از مواد معدنی و حتی حمل و نقل انبوه را در بر خواهد گرفت. فضا بیشتر از همیشه همانند زمین تکامل یافته خواهد شد---منطقه ای برای شرکت ها و اشخاص خصوصی، نه فقط دولت ها. اما برای محقق کردن این پیمان، جهان نیاز به ایجاد سیستم قوانینِ حکومت بر آسمان ها----در زمان صلح و جنگ دارد. توسعه ی فضا بر تجهیز نمودن فعالیت های زیر یعنی روابط ماهواره ای برای پخش و جهت یابی تمرکز دارد. اما در حال حاضر دو چیز در حال تغییر است. اولین، ژئوپلیتیک فشار جدیدی را برای فرستادن بشر به آنسوی مدارهای کم عمق زمین اعمال می کند. چین فرود بشر بر روی کره ی ماه را تا سال 2035 برنامه ریزی می کند. دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ خواستار بازگشت آمریکاییها به آنجا تا سال 2024 شد. کاهش هزینه ها باعث می شود این خودنمایی از قبل مقرون به صرفه تر شود. آپولو صدها میلیارد دلار (به ارزش پول فعلی) هزینه دارد. در حال حاضر ده ها میلیارد قیمت بلیط هستند. {...} ارتقای فضا به عنوان یک جامعه ی غربیِ وحشیِ رومانتیک محور، مرزی پر هرج و مرج جاییکه بشریت می تواند غل و زنجیر خود را دور اندازد و تقدیر خود را دوباره بازیابد، امری اشتباه است. نظارت برای تحقق پیمان های فضایی نیاز است. درزمانیکه جهان نمی تواند در مورد قوانین تجارت زمینی میله های فولادی و دانه های سویا توافق کند همانند سوالی بزرگ بنظر می رسد. اما بدون آن پتانسیل تمامی آن ها که در ورای زمین قرار دارد در بهترین حالت انتظار 50 سال دیگر محقق خواهد شد. در بدترین حالت، فضا ممکن است به مشکلات زمین اضافه شود. |