A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Një temë e epokës, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë heshtje dhe nuk e gjejnë atë. Zhurma e trafikut, zhurma e vazhdueshme e telefonave, njoftimet digjitale në autobusë dhe trena, aparate televizive që gjëmojnë edhe në zyrat boshe, janë një rrjedhë e pafund dhe shpërqendrim. Raca njerëzore po lodhet me zhurmën dhe dëshiron të kundërtën e saj - qoftë në shkretëtirë, në oqeanin e gjerë apo në ndonjë strehë të dedikuar për heshtjen dhe përqendrimin. Alen Korbin, një profesor historie, shkruan nga strehimi i tij në Sorbonë, kurse Erling Kage, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet që i kanë mbeteur prej Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen. E megjithatë, siç thekson z. Korbin në "Një histori heshtjeje", ndoshta nuk ka më zhurmë sesa ka pasur më parë. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qytetit gjëmonin nga tingujt shurdhues të rrotave me metrazh dhe patkojtë e kuajve mbi gur. Para izolimit vullnetar në telefonat e lëvizshëm, autobusët dhe trenat gëlonin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk i lanë mallrat e tyre në një grumbull memec, por i reklamuan ato me sa zë të kishnin, ashtu si edhe shitësit e qershive, manushaqeve dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos brohoritjesh dhe zhurme. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërsa rropateshin në punë. Ata nuk këndojnë tani. Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, për të cilën edhe shekujt e mëparshëm u ankuan, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtonte. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur ajo sundon - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë befas të liruar - shpesh kjo dëshmon më tepër shqetësim sesa mirëseardhje. Tmerri vjen ngadalë; veshi instinktivisht kap çdo gjë, qoftë fërshëllimë zjarri apo thirrje zogjsh ose shushurrimë gjethesh, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan heshtje, por jo kaq shumë. |