ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Lao » Entry by Boutsady SAYAKOUMMANE


Source text in English

Translation by Boutsady SAYAKOUMMANE (#22709)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
ປະເດັນຫລັກແຫ່ງຍຸກ, ຢ່າງໜ້ອຍໃນປະເທດພັດທະນາແລ້ວ, ປະເດັນກໍຄືຜູ້ຄົນສະແຫວງຫາຄວາມສະຫງົບສຸກຢ່າງແຮງກ້າ ແລະສຳພັດບໍ່ສາມາດຄົ້ນພົບມັນໄດ້. ການສັນຈອນທີ່ສົ່ງສຽງນອງນັນ, ສຽງດັງຂອງໂທລະສັບທີ່ບໍ່ຢຸດນິ້ງ, ການປະກາດທາງດິຈິຕອນໃນລົດເມ ແລະ ລົດໄຟ, ຊຸດໂທລະພາບທີ່ສົ່ງສຽງດັງແມ້ແຕ່ຢູ່ໃນຫ້ອງການອັນເປົ່າຫວ່າງ ແລະ ພວກມັນລ້ວນແມ່ນມີແບັດເຕີຣີທີ່ໄຮ້ສິ້ນສຸດ ແລະເປັນການລົບກວນ. ເຜົ່າພັນມະນຸດແມ່ນກຳລັງອິດເມື່ອຍກັບສຽງນອງນັນ ແລະ ລໍຄອຍສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມ—ບໍ່ວ່າຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ມີສະພາບຕາມທຳມະຊາດ, ເທິງມະຫາສະມຸດອັນກວ້າງໃຫ່ຍ ຫລື ໃນບາງສະຖານທີ່ພັກຜ່ອນເຊິ່ງມີ ຄວາມສະຫງົບນິ້ງ ແລະຄວາມຕັ້ງໃຈ. ອາເລນ ໂຄຣບິນ (Alain Corbin) ສາສະດາຈານດ້ານປະຫວັດສາດ ໄດ້ຂຽນເລື່ອງລາວການພັກອາໄສຂອງລາວທີ່ ໂຊຣບອນເນ ແລະ ເອີລິງ ເຄຈ (Erling Kagge) ນັກສຳຫລວດຊາວນອກແວ, ຈາກຄວາມຊົງຈຳຂອງລາວກ່ຽວກັບ ສິ່ງເສດເຫຼືອແຫ່ງຂົ້ວໂລກໃຕ້ ບ່ອນທີ່ທັງສອງຄົນນັ້ນມີຄວາມພະຍາຍາມໃນການຫລົບໜີຄວາມນອງນັນ.

ແລະມາເຖິງດຽວນີ້ ໃນຂະນະທີ່ ທ່ານ ໂຄຣບິນ ຊີ້ໃຫ້ເຫັນຈຸດສຳຄັນຂອງ "ປະຫວັດສາດແຫ່ງຄວາມງຽບສະຫງົບ"; ນັ້ນອາດຈະບໍ່ມີຄວາມນອງນັນຫລາຍກວ່າທີ່ນັ້ນເຄີຍມີກໍເປັນໄດ້. ກ່ອນຍຸກທີ່ມີຢາງຕີນລົດ, ຖະໜົນໃນເມືອງເຕັມໄປດ້ວຍ ລໍ້ທີ່ມີກອບດ້ວຍໂລຫະທີ່ສົ່ງສຽງດັງໜວກຫູຕະຫລອດ ແລະເກືອກມ້າຫີນ. ກ່ອນເອົາໂຕເອງຍຶດຕິດກັບໂທລະສັບມືຖື, ລົດເມ ແລະລົດໄຟດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈ ເຊິ່ງມີສຽງດັງຂອງການສົນທະນາກັນ. ຜູ້ຈຳໜ່າຍໜັງສືພິມບໍ່ໄດ້ປະສິນຄ້າຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກອງຢູ່, ແຕ່ໂຄສະນາພວກມັນໃນປະລິມານຫລວງຫລາຍ, ຄືກັນກັບຜູ້ຂາຍໝາກເຊີຣີ, ດອກໄມ້ ໄວໂອເລັດ ແລະ ປາແມເຄີເຣລສົດໆ. ໂຮງໜັງ ແລະໂຮງລະຄອນໂອເປຣາແມ່ນສັບສົນວຸ້ນວາຍດ້ວຍສຽງການຮ້ອງຂອງຜູ້ຄົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຢູ່ແຖບຊົນນະບົດ, ຊາວນາຮ້ອງເພງຄືກັນກັບວ່າພວກເຂົາເຮັດວຽກເປັນຂີ້ຂ້າ. ດຽວນີ້ ພວກເຂົາບໍ່ຮ້ອງເພງ.

ສິ່ງທີ່ປ່ຽນບໍ່ແມ່ນລະດັບຂອງສຽງນອງນັນ, ເຊິ່ງໃນສະຕະວັດຜ່ານມາກໍມີການສະແດງຄວາມບໍ່ພໍໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້, ແຕ່ລະດັບການລົບກວນ ເຊິ່ງກວມພື້ນທີ່ທີ່ຄວາມງຽບອາດຈະເຂົ້າແຊກແຊງ. ນັ້ນເຮັດໃຫ້ລັກສະນະທີ່ຂັດແຍ້ງກັນອື່ນໆຄ່ອຍປະກົດຂຶ້ນມາ, ເພາະວ່າເມື່ອມັນແຊກແຊງ—ໃນຄວາມເລີກຕຶບໜາຂອງປ່າຕົ້ນສົນ, ໃນທະເລຊາຍທີ່ໄຮ້ສິ່ງປົກປິດ, ໃນຫ້ອງທີ່ວ່າງເປົ່າໂດຍກະທັນຫັນ—ມັນພິສູດໃຫ້ເຫັນການຂາດການສົ່ງເສີມ ຫລື ໃຫ້ກຳລັງໃຈ ນອກເໜືອຈາກ ການຕ້ອນຮັບ. ຄວາມເປັນຕາຢ້ານເຂົ້າມາຢ່າງຊ້າໆ; ໂດຍສັນຊາດຕະຍານແລ້ວ ຫູຂອງເຮົາຕິດແໜ້ນກັບທຸກໆສິ່ງ, ບໍ່ວ່າ ສຽງໄຟໄໝ້ ຫລື ນົກຮ້ອງ ຫລື ສຽງກອບແກບຂອງໃບໄມ້, ນັ້ນຈະຊ່ວຍຮັກສາມັນໃຫ້ປອດໄພຈາກ ຄວາມຫວ່າງເປົ່າທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກນີ້ໄດ້. ຜູ້ຄົນຕ້ອງການຄວາມງຽບ ແຕ່ບໍ່ງຽບຫລາຍໂພດ.


Discuss this entry