… Z oddali, na końcu korytarza lasu wydawało się wesołe i strojne, lśniło niezwykle czystą i jednolitą żółtą barwą. Podszedłem bliżej: było to opuszczone pole, dawno nie obrabiane i nie obsiewane, a teraz gęsto zarośnięte niewysokimi krzewami. Niespodziewanie uniósł się nad nimi przyjemny, gorzkawo kwiecisty aromat. „To barbarka" - przypomniałem sobie, przywołując w pamięci wiedzę z czytanego kiedyś atlasu roślin - „jedno z ziół”.

Na tym żywym dywanem przemknął orzeźwiający wiatr, całe pole poruszyło się, wzbijając złociste fale, rozbijające się o zacienioną ścianę lasu, ukazujące przy tym osobliwe połączenie kontrastowych barw ciemnej zieleni i jaskrawej żółci. „Niczym drogocenny puchar w malachitowej oprawie”- przeszło mi przez myśl porównanie.
Wysoko na czerwcowym upalnym niebie szybowała kania. Upał zapowiadał burzę. Nad zachodnią częścią horyzontu było już widać ogromną, ciemniejącą chmurę, nasączoną deszczem. Tylko nade mną wielokształtne, szybko zmieniające się obłoki oślepiały blaskiem roztopionego srebra, będącego źródłem zbyt intensywnego światła. Wiatr przybierał na sile, kwiaty barbarki, szybko poruszane jego podmuchami, wykonywały coś na kształt egzotycznego tańca.

Z zapamiętaniem i bez ustanku dźwięczały liczne głosy skowronków, ukrytych przed ludzkim wzrokiem. Niczym przed burzą, śpiewały kwiaty, i las i to oddalone od siedzib ludzkich pole. Ciepłe szare drobinki spadły jakby z nieba i zawisły nad kępkami złocistej barbarki. Niektóre skowronki unosiły się bezpośrednio nad polem, przelatując z kwiatka na kwiatek i wypełniając przestrzeń wokół gęstym pyłkiem. Inne, szybko machając skrzydełkami, wzlatywały pionowo w górę i zawisały mniej więcej cztery-pięć metrów nad ziemią śpiewając tam głośno pieśń sławiącą życie.

Po całym niebie rozprzestrzeniły się chmury zwiastujące burzę, niektóre z nich niebieskawo różowe, jakby żarzące się od środka. Zauważyłem, że nad lasem zostało tylko niewielkie niebieskawe okienko, przez które na ziemię promienie przedostawały się szerokim wodospadem, zalewając ciepłym i miękkim światłem całe letnie wonne kwiecie. A w gęstym, naelektryzowanym powietrzu bezgłośnie szalała zadymka z latającego wokół puchu osiki. Gdzieś uderzył ogłuszający piorun i pierwsze duże krople deszczu z szelestem spadły na złociste kwiaty barbarki. W chwili kiedy zaczęła się ulewa nagle okazało się, że cała przyroda swobodnie i lekko westchnęła, że cała wioska, rośliny, ptaki i zwierzęta ucieszyły się z przyjścia migocącego, niespokojnego deszczu, utkanego z grubych wodnych strumieni.

Przemókłszy do suchej nitki, samotny pośrodku wzburzonego i nagle znów wyciszonego pola, niczym przygniecionego żywiołem, milcząc, zachwycałem się upajającym szczęściem człowieka, któremu raz, najwyżej dwa razy w roku dane jest zobaczyć i odczuć to cudowne poruszenie w przyrodzie.