ProZ.com translation contests »
2014 annual ProZ.com translation contest: "Celebrations" » English to Persian (Farsi) » Entry by Mohammad Ali Omrani


Source text in English

Translation by Mohammad Ali Omrani (#19834) — Winner

Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.

Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.

Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.

Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.

Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle.
چه کسی اولین گوجه‌فرنگی سرنوشت‌سازی که باعث شروع انقلاب توماتینا شد را پرتاب کرد؟ در حقیقت هیچ‌کس نمی‌داند. شاید این فرد یک شورشی مخالف ژنرال فرانکو یا کارناوالی بود که از کنترل خارج شد. بر اساس مشهورترین تفسیر از این داستان، در سال ۱۹۴۵ و در طول جشنواره غول‌پیکرها (رژه عروسک‌های کاغذی غول‌پیکر)، مردم محلی تصمیم گرفتند یک دعوای صوری راه بیندازند تا اندکی توجه دیگران را به خود جلب کنند. برحسب اتفاق چشم آنها به گاری صیفی‌جاتی افتاد که در همان نزدیکی بود، این بود که شروع به پرتاب گوجه‌فرنگی رسیده کردند. تماشاچیانِ از همه‌جا بی‌خبر وارد این ماجرا شدند، تا جایی که این ماجرا بالا گرفت و به صحنه بزرگ زدوخورد میوه‌های در حال پرتاب تبدیل شد. شروع‌کنندگان این همهمه مجبور شدند خسارت صاحبان میوه‌ها را پرداخت کنند، اما این امر نتوانست مانع از به وجود آمدن دوباره جنگ‌های گوجه‌ای—و پیدایش یک رسم جدید شود.
در دهه ۱۹۵۰، مقامات شهر از ترس غیرقابل‌مهار شدن این رسم، یک سری ممنوعیت‌ها را تصویب کردند، پس از مدتی آن‌ها را کاهش دادند و دوباره این ممنوعیت‌ها را به حالت اول بازگرداندند. در سال ۱۹۵۱، آن دسته از افراد محلی که به این قانون اعتراض کرده بودند به زندان انداخته شدند و مدت محکومیت آن‌ها تا زمانی ادامه داشت که اعتراضات عمومی خواستار آزادی آن‌ها شد. مشهورترین تقابل در رابطه با ممنوعیت‌های مربوط به گوجه‌فرنگی در سال ۱۹۵۷ اتفاق افتاد که در آن طرفداران این سنت یک مراسم ساختگی تشییع‌جنازه گوجه‌فرنگی برگزار کردند که تکمیل‌کننده آن یک تابوت و حرکت دسته‌جمعی بود. بعد از سال ۱۹۵۷، دولت محلی تصمیم گرفت خود را با این شرایط وفق دهد، ازاین‌رو با تصویب چند قانون مناسب این سنت عجیب و غریب را پذیرفت.
اگرچه گوجه‌فرنگی در کانون توجه این جشنواره قرار دارد، اما این جشنواره یک هفته‌ای به یک نمایش نهایی ختم می‌شود. این نمایش جشن قدیس حامی شهر بونال، مریم مقدس و سنت لوئیس برتراند است و رژه خیابانی، موسیقی و آتش‌بازی به شیوه شاد اسپانیایی را در برمی‌گیرد. برای به دست آوردن انرژی برای این جنگ قریب‌الوقوع، یک پائلای عالی که نوعی غذای والنسیایی بی‌نظیر با برنج، غذای دریایی، زعفران و روغن‌زیتون است در شب قبل از مسابقه سرو می‌شود.
این جشنواره که زمانی دست‌وپا گسیخته بود امروزه نظم خاصی پیدا کرده است. این نظم تا جایی پیش رفته است که برگزارکنندگان آن نوع خاصی از گوجه‌فرنگی بدون طعم و مزه را فقط برای این رویداد سالیانه پرورش می‌دهند. جشن گوجه‌فرنگی حوالی ساعت ۱۰ صبح شروع می‌شود؛ در این زمان شرکت‌کنندگان برای به دست آوردن یک‌ تکه گوشت که بالای یک ستون لیز قرار داده‌ شده است با هم به رقابت می‌پردازند. تماشاچیان درحالی‌که به آوازخوانی و رقص در خیابان‌ها مشغول‌اند، به روی شرکت‌کنندگان پرتلاش آب می‌پاشند. هنگامی‌که ناقوس کلیسا در زمان ظهر به صدا درمی‌آید کامیون‌های پر از گوجه‌فرنگی وارد شهر می‌شوند و در همین هنگام فریاد «تو-ما-تی، تو-ما-تی!» مردم به اوج خود می‌رسد.
در ادامه با آب‌پاشی ماشین‌های آب‌پاش رویداد اصلی آغاز می‌شود. این آب‌پاشی چراغ سبزی برای شروع له کردن و پرتاب گوجه‌فرنگی به اطراف و به سمت شرکت‌کنندگان دیگر است. پرتاب‌ گوجه‌فرنگی به‌ صورت قوسی به فاصله دور، هدف زدن‌ و پرتاب پرشی از فاصله متوسط. مهم نیست از کدامیک از این روش‌ها برای پرتاب گوجه‌فرنگی استفاده می‌کنید، با تمام شدن جشن ظاهر (و احساس) کاملاً متفاوتی خواهید داشت. تقریباً یک ساعت بعد، پرتاب‌کننده‌های غرق در گوجه‌فرنگی، در خیابان پرپیچ‌وخمی که به دریایی از گوجه‌فرنگی شباهت دارد به رقص سالسا می‌پردازند. پرتاب آب‌پاش دوم نشان از پایان رقابت دارد.


Discuss this entry