Kiedy moja żona powiedziała mi, że jest w ciąży, poczułem rewolucję w żołądku, zupełnie jak podczas szalonego zjazdu kolejką górską. Owszem, byłem podekscytowany, ale... Mój Boże! Rodzicielstwo było dla mnie czymś stworzonym dla... hmmm... rodziców?

Stoję więc sobie z wytrzeszczonymi oczyma, zlany potem niczym kiepsko naszkicowana postać z kreskówki - nad moją głową unoszą się znaki zapytania, kiedy sam próbuję przygotować się do opieki i pełnej odpowiedzialności za inną żywą istotę, oprócz mojego kota. Będę odpowiedzialny za to, by ten mały człowiek nie wyrósł na zupełnego potwora. Gdyby nasze dziecko stałoby się wyrzutkiem społecznym, będzie to tylko moja wina. Jeśli malec nie będzie umiał odnaleźć Luksemburga na mapie, zostanę potępiony za niezapewnienie mu odpowiedniego wykształcenia. Będzie wymagać terapii, no i oczywiście to też będzie na mojej głowie. Ileż okoliczności, by popełnić błąd!

Pamiętam ten dzień, kiedy mój ojciec kazał mi usiąść i w dziwny sposób przekazał mi wiedzę o ptaszkach i pszczółkach - było to chyba najtrudniejsze do zniesienia i najbardziej żenujące pół godziny w naszym życiu. Nie mógłbym tego zrobić innej żywej istocie.

Może trochę za bardzo wybiegam w przyszłość z tym wszystkim. Powiem sobie, że dam radę - będę wspaniałym ojcem, a moje dziecko zostanie wychowane na obytego, wykształconego, prawowitego obywatela świata i wcale nie będzie mnie nienawidzić.

Potem wyobrażam sobie dziecko, wciąż bezpieczne w zaciszu łona mojej żony, otwierające nagle zaniepokojone oczy z myślą: "A co jeśli mój tata po prostu nie wyrobi?"